کد مطلب:28540 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117
در ماه ذی حجه نیز درگیری های شدیدی میان دو سپاه، صورت گرفت[3] تا این كه در محرّم سال 37، میان دو گروه، آتش بس اعلام گردید؛[4] ولی جنگ، پایان نیافت تا این كه پیكار حقیقی در آغاز ماه صفر سال 37، میان دو سپاه، رُخ داد[5] و در هشتم صفر، تنور جنگ، داغ گردید و در دهم صفر،[6] هنگامی كه سپاه امام علی علیه السلام در آستانه پیروزی قطعی قرار گرفته بود، با حیله عمرو بن عاص، فرصت پیروزی از دست رفت و امام علی علیه السلام به كوفه بازگشت.
پس از گذشت چهار ماه از خاموش شدن فتنه ناكثین (به رهبری عایشه، طلحه و زبیر) و در زمانی كه هنوز زخم های آن پیكار، بهبود نیافته بود و خون های ریخته شده، نخشكیده بود، اسلام علوی با فتنه قاسطین (به رهبری معاویه) رو به رو گردید. امام علی علیه السلام در پنجم شوال سال 36 هجری برای خاموش كردن این فتنه از كوفه حركت كرد[1] و در اواخر ماه ذی قعده[2] و به هنگام بار افكندن سپاهیان در صفّین، درگیری غافلگیر كننده ای برای مسلّط شدن بر شریعه فرات، رخ داد كه پیش از آمدن علی علیه السلام و سپاهیانش، لشكریان معاویه بر آن، مسلّط شده بودند و این درگیری به پیروزی سپاه امام علی علیه السلام انجامید.